afstand

Het is zo verleidelijk om maar door te gaan met werken. Je vast te pinnen op de haalbaarheid van je dagelijkse planning. In je computer te duiken, ermee te vergroeien. Regelmatig betrap ik mijzelf erop, dat het niet gezond is wat ik doe. Uren achter elkaar naar het computerscherm staren. Zoeken, schrijven, lezen, zien, vinden. Meer, meer, meer. Ik kan niets missen, wil van alles op de hoogte blijven, mijzelf ontwikkelen. Ik hoop het goud te vinden op internet. Eenmaal in de beweging heb ik het gevoel dat ik het niet kan stoppen. Ik zou de magie van het momentum kunnen doorbreken. Maar ik kan het ook overdrijven.

Zo vaak gebeurt het mij dat zodra ik op de fiets stap, in de moestuin werk of aan het koken ben, dat de ideeën één voor één mijn gedachten binnenstromen. Dat zijn waardevolle kadootjes. Ik borduur erop voort en sla het op, zodat ik het later in één ademteug kan uitwerken. ’s Ochtends in de badkamer hoef ik de kraan maar open te draaien en de ideeëndouche druppelt zachtjes op mijn hoofd. ’s Avonds in bed draaien de radertjes eigenaardig door.

Juist als ik fysiek afstand neem, voor langere of kortere tijd, ben ik productiever en creatiever. Ik staar me even niet blind op de maakbaarheid, het resultaat, de oplossing. Als ik afstand neem, plaats ik mijzelf in een andere context en in een ander perspectief. De wereld draait voor mijn ogen een andere kant op. Ik isoleer of versmal mijn werkelijkheid, terwijl ik me tegelijkertijd verbind met de ruimte om mij heen; boven, onder, achter, naast me. Ik ben overal en nergens. Ik glij door de tijd. Ik zie, ik voel, ik proef, ik ruik, ik hoor. Afstand brengt mij terug bij mijzelf.