renoveren

Utrecht houdt van renoveren. In elke wijk ligt er wel een weg open, in het centrum worden panden rigoureus afgebroken, nieuwe bouwwerken uit de grond gestampt. Je kan er niet omheen, niet als fietser, niet als automobilist, niet als voetganger, niet als treinreiziger. Iedere dag word je via een alternatieve route door de stad geleid. Als verkeersdeelnemer vind ik dit eerlijk gezegd heel vervelend. Ik wil gewoon makkelijk en snel van A naar B, zonder enig oponthoud. Als ik de tijd heb, vind ik renovatie een prachtige schouwspel en doe ik niets liever dan kijken. Bijna geobsedeerd, word ik overmeesterd door de vorm, de kleur, de beweging, het geluid, de machines, de bouwmaterialen, het puin, de lichtinval, de communicatie.

Renoveren heeft iets melancholisch en magisch. Renoveren staat voor mij voor afbreken en opbouwen of vernieuwen. Karakteristieke (en vervallen) panden wijken voor ultramoderne (en hopelijk duurzame) panden. Historie maakt ruimte voor de toekomst. Ik vraag me geregeld af wat er komt kijken bij de huidige stedenbouwkundige ontwikkelingen. Nut vervangt esthetica. De teloorgang is sterker dan de verhalen. Staat men stil bij verlies of spijt, context of perspectief? Welke belangen spelen er nu eigenlijk echt een rol?

Als projectleider en adviseur heb ik regelmatig te maken met renoveren. Ik zet mijn kunsten in om af te breken en op te bouwen of te vernieuwen. Altijd met een visie, rekeninghoudend met de omstandigheden, financiën en gevoeligheden. Renoveren om wensen uit te laten komen, mogelijkheden te creëren, het beste uit iets of iemand naar boven te halen. Daarvoor duik ik in de details, voer ik de pragmatische zaken uit, verzamel experts om mij heen en zoom ik uit voor het grotere geheel. Zodra het project staat als een huis, blijf ik in de buurt voor het gewenste onderhoud. Waarschijnlijk houd ik daarom zo van bouwwerken en bouwputten.

Snel de stad in.